گلستان نام جدید سرزمین تاریخی است كه در طول تاریخ و تا سده هفتم هجری به نام ایالت گرگان و از آن پس تا آغاز سده دهم به نام استرآباد و در نوشته های دوران اولیه اسلامی به نام (جرجان) و از اسفند 1316 گرگان نامیده شده ‌است.
این استان تا سال 1376 بخشى از استان مازندران بود، اما در آن سال به صورت استانى مستقل درآمد و شهرستان گرگان به عنوان مرکز آن برگزیده شد. براساس آمار نامه سال 1385 مساحت این استان 20195 كیلومتر مربع است و جمعیت استان براساس آخرین برآوردها و سرشماری انجام شده در سال 85، 1617087 نفر که عبارت از 795126 نفر شهری و 819584 نفر روستایی و 2377 نفر غیرساكن و عشایر هستند.
استان گلستان در اسفند سال ۱۳۸۷ دارای ۱۲ شهرستان به نام‌های آق قلا، گرگان، گنبدکاووس، بندر ترکمن، رامیان، آزادشهر، کردکوی، بندرگز، علی آباد کتول، کلاله، مراوه تپه و مینودشت و دارای ۲۵ شهر به نام های آزادشهر، آق‌قلا، انبار آلوم، اینچه‌برون، بندر ترکمن، بندر گز، خان‌ببین، دلند، رامیان، سرخنکلاته، سیمین‌شهر، علی‌آباد، فاضل‌آباد، کردکوی، کلاله، گالیکش، گرگان، گمیشان، گنبد کاووس، مراوه‌تپه، مینودشت، نگین‌شهر، نوده خاندوز و نوکنده و ۲۳ بخش و ۵۳ دهستان می‌باشد.
بیش‌تر شهرهاى کنونى استان از دیرینگى چندانى برخوردار نیستند و از بزرگ‌شدن روستاها به وجود آمده‌اند و به عبارتى روستا شهر به شمار مى‌آیند. با این همه، شهرهاى گرگان و گنبدکاووس ریشه در تاریخی دارند. روستاهاى استان گلستان به صورت متمرکز و نزدیک به هم هستند. این روستاها در راستاى جاده‌ها و رودها به صورت طولى و در بخش‌هاى کوهستانى به صورت پله‌اى هستند. روستاییان براى ساختن خانه‌هاى خود، بسته به محیط جغرافیایى که در آن به‌سر مى‌برند، از سنگ و چوب و آجر بهره گرفته‌اند و داشتن سقف شیروانى در آن‌ها بسیار دیده مى‌شود. پس از انقلاب اسلامى، بیش ‌تر این روستاها داراى راه ارتباطى مناسب و شبکه‌ى آب، برق و ارتباط از راه دور شده‌اند. روستاییان به کار کشاورزى، باغ‌دارى، دامپرورى، زنبوردارى، پرروش کرم‌ابریشم، صنایع دستى، ماهیگیرى و پرروش ماهى مى‌پردازند و برخى از آن‌ها نیز در کار جنگل‌دارى به سازمان‌هاى مربوطه یارى مى‌رسانند.

پیشینه‌ى تاریخى